விடியாத இரவெல்லாம்..

உலகின் அழகெல்லாம்
உதிர்த்து விட்டு
வெண் மேக வர்ணங்களாய்
வந்து போவாள் மழை தேவதை..

வரண்டு போன இதயமெல்லாம்
கருணை கொண்டு ஈரமாக்க
கருமேக கூட்டத்தில்
கொண்டு வருவாள் உயிர் நீர்..

காத்திருந்த எதிர்பார்ப்பும்
சுயசமாதான ஏமாற்றமும்
தொலைந்து போன நட்பில் கூடி
மறந்து போய் நாட்கள் சாகும்..

கிழிக்கப்படும் நாட்களிலே
கிழிந்துபோகும் இதயமும் சேர்ந்து
மறக்கின்ற பொழுதினிலே
மனிதனுக்கு இறைமை கூடும்..

நிலவை காண வேண்டி
பகலெல்லாம் காத்திருப்பு
நட்பில் காதலை
தொலைத்த கதை மறந்து போகும்..

திறக்காத மின்அஞ்சலில்
பிறக்காத மழலைகளாய்
காதலில் நட்பும்
கிடைத்தறியா கானலாகும்..

பெண்ணெல்லாம் சிலையாகி
கல்நெஞ்சின் வடிவாக
ஆணெல்லாம் கல்லாகி
சிதைந்து போன சிற்பமாகும்..

புரியாத காரணத்தில்
தெரியாமல் தொலைகையிலே
முடியாத கனவெல்லாம்
கனியாத மரமாகும்...

கண்ணொற்றி வந்த காதல்
கண்ணீரில் வழிந்தோட
வரண்டு போன சிகப்பு மட்டும்
காதலியாய் உடனிருக்கும்..

அவள் பொய்யில்
உண்மை இருக்கும்
அவன் மெய்யில்
உறுதி தொலையும்..

எழுதிய கவிதையினில்
எழுதாத உண்மை தூங்க
புரியாத வரிகளுள்
புதைந்து போகும் நட்பின் ஆழம்...

உதிரமாய் உயிர்த்தது தான்
குருதியாய் பிரிந்துபோக
புருவ நெரிசலின் கேள்வியிலே
உண்மைகள் நெளிந்து போகும்..

விடியாத இரவெல்லாம்
முடிவதற்கு காத்திருந்து
சூரியன் வருவது
உறக்கத்தில் மறந்துபோகும்..

பி.கு: இந்த கவிதை யாருக்காச்சும் புரிந்தா, அவங்களுக்கு ஒரு ஸ்பெஷல் டீ பார்சல்!